Back home!

Lieve allemaal!

Hier weer een berichtje vanaf keniaanse bodem. Ik schrijf dit met het gelach en gejuich van 23 kleine kids op de achtergrond, heerlijk toch!

Na een zeer voorspoedige reis kwamen we aan in Nairobi waar een heus welkomscommitee, inclusief 5 kids ons kwamen ophalen. Met 'we' doel ik op mijn moeder, Claudia, Daisy, Vivian en ikzelf. Bovenstaande dames zijn vnl leraressen die ik ken vanuit Nederland en wiens scholen Upendo sponsoren. Verder waren er ook Bart, Angela en Laura, drie vrijwilligers die al in Nyeri waren. Een hele gezellige groep, klikt enorm!

In Upendo zongen de kids ons welkomsliedjes en werden we met veel geknuffel en kusjes onthaald! Wat een heerlijk gevoel, voelt als thuiskomen! We hebben cadeautjes uitgedeeld en waren lekker aan het spelen toen Patrick, een nieuw jongetje van anderhalf jaar oud, opeens viel, begon te stuiptrekken, oogjes draaide weg...paniek. Ik dacht dat hij iets had ingeslikt, een snoepje in zijn keel vastzat. Ik stak mijn vinger in het kleine keeltje en hij gaf over, geen snoepje, gelukkig.... Maar wat er dan aan de hand?? Hij bleef heel lang buiten bewustzijn en we waren heel ongerust! Op naar de dokter, die was helaas niet aanwezig, wel een lieve verpleegster. Patrick kreeg hier echter weer een aanval, was ongelooflijk heet, 39graden koorts... Zelfs de verpleegster was ongerust, hij moest worden opgenomen. Na twee ziekenhuizen te hebben angedaan, vonden we eigenlijk een goed ziekenhuis dat ons meteen wilde helpen. Onderweg had Patrick een derde aanval gehad, duurde ook steeds langer eer hij bij kwam. Je volet je dan zo machteloos, zit je daar met een klein jochie op je arm die zo gloeit van de koorts en verder helemaal slap is, ik was echt bang dat hij het niet zou halen. Zeer confronterend, zeer emotioneel. Ik was samen met Vivian en Jackson, alle drie stil... In het ziekenhuis is Patrick opgenomen, hij heeft bloedvergiftiging en de aanvallen werder veroorzaakt door de koorts. Net weer in het ziekenhuis geweest, hij lacht weer, enige dat herinnert aan de angstige middag is het kleine infuusje in zijn armpje. Morgen gaan we hem weer halen, kan niet wachten!!!!

Natuurlijk zijn er ook vrolijke zaken zoals de verjaardag van mijn moeder en die van Bart. Deze hebben we uitgebreid gevierd met echte taart, een tripje naar Greenhills waar de kids op een ponny hebben gereden en naar hartelust hebben gespeeld op een groot grasveld. 's Avonds hebben we pasta gekookt op twee houtvuren voor alle kids, daarna gezongen, gedanst. Zo mooi, zelfs de allerkleinsten zongen liedjes, to cute!!! 's Avonds naar de plaatselijke disco, aand e biertje, wijntjes, lekker. We waren met zes meiden en Bart, dus om mannen op afstand te houden was jarige Bart onze man, wij zijn harem. Alle mannen kregen daardoor zoveel ontzag voor Bart dat ze hem de hele avond biertjes kwamen brengen, hij was 'the man!!!'

Verder hebben we ook genetwerkt, we ontmoeten op datzelfde avondje uit Nick, een Amerikaan die van origine uit Nyeri komt. Hij heeft ons de dag erna voorgesteld aan de burgemeester en hoofd van de politie, komende week komen ze kijken bij de constuction. Verder heeft Vivian een miljonair ontmoet, een man uit Pakistan die in Nairobi woont. Hij is zelfs met privechauffeur langsgekomen vanuit Nairobi om de kids te zien. Een geweldige man! Deze twee mannen, Naeem en Nick zijn nu al zeer begaan met Upendo en de kids, wat een geluk hebben we deze mannen tegen te komen! Zij kunnen nog veel gaan betekenen voor de kids!!!!

Eergisteren zijn we voedselpakketten gaan uitdelen in de slums. Gewone basisdingen, rijst, bonen, suiker, etc. De slums zij altijd zeer confronterend, zo'n ongelooflije armoede maar ook zo'n ongelooflijke gastvrijheid. Voorbeeldje; (in meerdere betekenissen van het woord..) Een vrouw, Susan met HIV, die buurkinderen, ook geinfecteerd opvangt omdat de ouderzijn gestorven. Susan woont in een hutje van golfplaten, huur van 10 euro per maand dat ze verdient door kleding te wassen van de buren. (Natuurlijk hebben we haar de komende maanden huur gegeven, het is zo oneerlijk verdeeld...) Deze vrouw heeft niets maar zorgt toch voor de kids, wat een groot hart. Bart zei terecht, 'deze vrouw moet een lintje krijgen, niet een of andere zanger, dit zijn de mensen die echt verschil maken' Hij heeft groot gelijk!!!!!!

Dit is echt een wereld van tegenstrijdigheden, het ene moment staan we dansend in een keniaans kroegje, lachend, het andere moment zie je ongelooflijke armoede maar ook ongelooflijke moed en positiviteit. Telkens weer word je geconfronteerd met jezelf, het land, realiteitschock, beseffen hoe goed wij het hebben, ongeloof, geluk, liefde, kinderarmpjes om je nek, gelach, gehuil, alles....intens, intens mooi ook......

Ik houd jullie op de hoogte, morgen gaat de bouw beginnen, gaan we een nieuw huis maken voor mijn lieve kids, ik ben gelukkig!

Liefs Tessa