Rollercoaster

Lieve allemaal!
Tijd in Kenia vliegt voorbij, zo moet ik alweer bijna naar huis terug....zoals altijd, en diegene die in Upendo zijn geweest herkennen dit vast...IK WIL NIET!!!! Omdat je de dagen zo intens beleeft en er zoveel gebeurt vliegen ze voorbij, echter als je terugkijkt op de dagen lijkt het alsof ik hier al weer weken ben! Heel tegenstrijdig, net zoals bijna alles hier....

Afgelopen februari hebben een aantal Keniaanse mannen meegeholpen met de start van de nieuwbouw. Een van deze jongens, Peter van 23jaar oud is vorige week overleden. Bart (vrijwilliger) was met Jackson hem gaan opzoeken in het ziekenhuis, dat bleek heel heftig, de jongen was nl heel ziek...de dag erna is hij gestorven. Met Bart, de meiden en andere mensen hebben we geld bij elkaar gelegd voor de begrafenis, de kist en de ziekenhuisrekening. Je praat dan over enkele tientallen euros, niets voor ons maar zoveel geld voor de familie. Ze waren dan ook heel dankbaar. Dat is zo dubbel, we gingen nl met de opa van de gestorven Peter de doodskist uitzoeken. Tjee, wat voel je je dan nietig en vreemd. Wilde de opa zelfs dat wij de kist zouden uitzoeken, zodat hij niet een te dure zou nemen, dan hebben we het over 50euro, zo bizar. Bart en ik stonden erbij en keken ernaar, waren echter het liefst onder de grond gekropen. Ik was de hele dag ook letterlijk misselijk. De begrafenis was vooral heel erg lang maar ook mooi, de hele mis buiten in een soort van tent en in het Swahili. Prachtig om te zien hoe na afloop alle vrienden van Peter zijn graf dicht gooiden, zoveel spades in de grond, kippenvel... Sowieso was de begrafenis een beetje dubbel, diezelfde dag hoorde we nl dat mijn oma heel erg ziek is en het waarschijnlijk niet lang meer maakt, maar zij is dan wel 91, dat is een veel mooiere leeftijd om te gaan, 23jaar is te jong.

Maar er zijn ook hele mooie dingen in Kenia, waaronder mijn kids! Ze waren al vaker aan het vragen wanneer we nu eens bleven slapen in het weeshuis, dus dat hebben we gedaan! Met een viertal wazungu (blanken), de huismoeders, vrienden en alle kids hebben we een filmavondje gehouden! Bij zo'n avond hoort natuurlijk popcorn, frisdrank en voor ons (en de huismoeders!) een wijntje...of 2! Popcorn sprong door de gehele keuken en smaakte geweldig, kids genoten, echt zo'n Sinterklaasavond gevoel, gezellig is een suf woord maar dekt wel de lading! Tot diep in de nacht mooie gesprekken gehad met andere wazungu, gaaf om te zien hoe je hier in zo'n korte tijd mensen in je leven toe laat, je elkaar leert kennen, dat is de charme van het reizen....

Veel van mijn kids hebben nog familie; ooms, tantes of grootouders, deze gaan we ook vaker bezoeken, met voedselpakketten. Vaak zie je dat de familie dan enorme interesse toont in de kids, vooral als we met een colonne blanken arriveren zoals nu het geval was. Echter in het verleden werd er vaak niet naar de kids omgekeken als ze alleen aan hun lot overgelaten waren, dubbel dus... gelukkig prikken we daar doorheen en...zijn er ook familieleden die oprecht blij zijn! Zoals de oma's en overgrootoma's van Imma, Mary, Kevin en Maina! Wij met een bus vol zingende kids de bushbush in, ik leek net een volleerd matatu(=busje)driver toen ik een zandpad omhoog stoof, mijn moeder hield haar hart vast, pole pole, hakuna matata! De kids hebben heerlijk gespeeld met de buurkids, de oma's keken vertederd toe, leven is soms toch echt heel mooi! Helaas moest ik constateren dat ik geen 12 meer ben en aan het boompjeklimmen heb ik dan ook een flinke blauwe plek op mijn arm overgehouden, haha, eigen schuld, dikke bult..letterlijk! Heerlijk dagje!

Bij de familie van Jackson, de manager, woont een houseboy Frederick, een jongen die klusjes in en rond het huis doet. Frederick kwam op een avond laat bij het kampvuur naast Bart en mij zitten met de vraag of wij hem konden helpen naar school te gaan. Hij had nl al toelatingsexamen gedaan, was aangenomen maar kon het schoolgeld niet betalen. Met Bart, Laura, Angela en Frederick zijn we de school gaan bezoeken, prachtig! Ook prachtig om te zien dat kids hier echt naar school willen, zijn vaak zo gedreven, mooi! Nog even het geld etc regelen en dan weer een toekomstige dokter naar school gestuurd! Hier kun je echt een verschil maken in een leven, dat geeft zo'n fantastisch gevoel!

Over jochies gesproken, op de donderdag stond David ineens voor mijn neus, mijn favo ex-straatjochie! Hij groeit zo hard, echt al een man aan het worden. Ook mooi dat hij mijn moeder kon ontmoeten! David heeft samen met Frederick twee dagen meegeholpen met de nieuwbouw, dat gaat trouwens snel!!! Niet te geloven hoe snel dat gebouw uit de grond omhoog komt, super om het met de dag te zien veranderen! Overdag gaan we met de kids vaak naar het terein toe waar gebouwd wordt, bij de Wachira's, ze spelen daar dan in het zonnetje, boekjes voorlezen en genieten!
's Avonds is er bij het huis van de Wachira's een kampvuur, dat is zo geweldig, kids zingen liedjes en we eten samen, daarna gaan de kids naar huis en komen de biertjes te voorschijn, heb soms zelfs de zon zien opkomen, hanen horen kraaien en alijd genoten, who needs sleep!

Omdat het bij het huis van de Wachira's heel druk is door de bouw en de vrijwilligers slapen we af en toe ook in een hotel, vlak bij het weeshuis. Lig je daar net lekker te dromen wordt er hard op de deur gebonkt, wakker worden! Word er een heuse volkstelling gehouden!!(een maal in de tien jaar!) Wij al mooi roepen dat er geen afrikanen in de kamer zijn, helaas, ook wij, de wazungu, moeten worden geteld! Naast de telling moesten we ook een aantal vragen beantwoorden; 'Tot welke stam behoren jullie?'!!!! Grappig!

Pfffwwww....Ik zou nog uren kunnen doorgaan met schrijven maar het is al zo'n lap tekst geworden, dan doe ik jullie niet aan! Om het allemaal iets levendiger te maken zal ik zsm foto's online zetten, houd www.tessajanssen.com dus in de gaten!
Tot in Nederland,

heel veel liefs